Binnen een paar minuten dat ik er was stelde Marlies van der Hout deze vraag. Hij echode nog na in mijn oor. Ze verduidelijkte: En mag dat er zijn? Het voelde als een klap in mijn gezicht. Die kwam heel hard binnen. Zo werd het in mijn gezicht gesmeten! Pffff………
Natuurlijk ben ik boos, ontzettend boos!!!!
Boos dat er zomaar mensen sterven zonder dat je er afscheid van kunt nemen. Boos dat relaties eindigen en boos om te zien hoe pijnlijk dat is voor alle betrokkenen. Boos dat ik het gevoel heb schuldig bevonden te zijn. Boos dat niet wordt gezien dat ook ik in een rouwproces zit. Ik ben boos dat ik nog geen eigen plekje heb en daardoor mijn kind mis. Boos dat men zomaar ineens ziek kan worden. Ik ben boos dat er geoordeeld wordt zonder te weten wat er aan de hand is. Ik ben boos dat mijn leven nu zo pittig en zo onzeker is momenteel. Ik ben boos dat ik niet echt mijn rust kan vinden. Er zijn vast nog meer dingen waar ik boos over ben.
Maar waarom had ik dat zelf niet door dat ik boos was?
Ik ben boos op de meiden manier, ik loop weg voor mijn boosheid, ik heb geleerd het te onderdrukken, dat het geen zin heeft, niet nuttig is, dat het niet positief is, het helpt je toch niet, je wordt er alleen maar gestrest van, het draagt niet bij aan de lieve vrede. Ach er zijn wel honderd redenen te bedenken waarom boosheid niet werkt. Maar wat gebeurt er met emoties als die niet gevoeld mogen worden? Precies, die slaan naar binnen. Dat wordt vertaald naar onzekerheid: Wat doe ik verkeerd of heb ik verkeerd gedaan? Al herken ik deze inmiddels wel en tackel ik deze elke weer als ik weer in mijn oude patroon stap. Ik herken het oude patroon en kan het beredeneren en stap eruit, maar het verdriet blijft….
En dat allemaal omdat ik blijkbaar niet boos mag zijn van mezelf.
Aankomend weekend ga ik vier dagen kamperen in de Ardennen, grotendeels in stilte en ik krijg daar de kans heb om met mijn boosheid aan de slag te gaan. Ik weet dat dit me enorm gaat helpen om het voor mij weer een stuk gemakkelijker te maken. De boosheid te kunnen uiten. Lichamelijk er echt mee aan het werk gaan, zodat er ruimte komt. Ruimte die me weer verder gaat helpen om met alles te kunnen dealen.
Hoe zit het met jouw boosheid of dat van je kind? Mag dat er zijn? Kun je het uiten? Of heb je hulp nodig erbij?