Ik heb de afgelopen tijd weinig gepost en geschreven. De reden daarvoor is dat ik het best lastig vind om me echt helemaal te laten zien en wat me allemaal beziggehouden heeft. Als je je goed voelt, dan is het niet zo moeilijk om dat te laten zien, maar om echt te laten zien dat het even niet lekker gaat. Dat is toch een heel ander verhaal en blijkt daardoor echt wel lastig. Maar ik ga het toch proberen:
Verdriet
Het verdriet om het plotseling overlijden van mijn zusje op 42-jarige leeftijd op 5 februari jl. wat de afgelopen tijd weer regelmatig omhoogkomt. Zoals toen er sneeuw voorspelt werd, want toen mijn zusje overleed, lag er een flink pak. Ook worstelde ik met de tekens/boodschappen die ik van haar heb mogen ontvangen, zoals het T-shirt van haar dat we vonden op vakantie waarop stond: We will meet again in our dreams.
En later het verschijnen van mijn zusje in een droom waarin zij me vertelde dat ik vooral mocht gaan genieten van alles maar vooral van liefde. Of de vele vlinders die we de afgelopen tijd hebben mogen zien en met ons meevlogen, aangezien vlinders een speciale betekenis hebben voor ons en mijn zusje. Zelfs vorige week nog toen onze kat een vlinder gevangen had en dat dus half december.
Ter herinnering
Ik had dan ook een afspraak gemaakt om een tatoeage van een vlinder te laten zetten als herdenking aan mijn zusje. Helaas kon deze door de coronaregels niet doorgaan en zullen we dit opnieuw inplannen als het weer kan.
Overgang
Maar ook het last hebben van slapeloosheid en hormonale disbalans door de overgang heeft er best ingehakt. Wat heb ik hier enorm veel last van gehad. Het s ’nachts wakker worden en niet meer kunnen slapen en het huilen om alles en niets maakten dat ik het gevoel had in een rollercoaster te zitten.
Rollercoaster
En Rollercoaster was het nummer dat op het overlijden van mijn zusje werd gedraaid, dus komen we weer terug bij het verdriet om haar. Wat ook heel gecompliceerd ligt omdat we jarenlang naast zussen ook beste vriendinnen waren, maar door een ingrijpende gebeurtenis de laatste jaren heel weinig contact hadden. Ik probeer het zo te zien dat dit de bedoeling was, want als we nog steeds zo close waren als voorheen, dan had ik het nu nog veel zwaarder gehad. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik het graag anders had gezien.
Zichtbaarheid
En dan was er ook nog het stukje zichtbaarheid: Wat blijk ik het moeilijk te vinden om me helemaal te laten zien. Vooral als het even wat minder gaat en om mijn verdriet te laten zien. Wie zit daar nu op te wachten?
Spiritualiteit
En dan heb je ook nog mijn spirituele deel, een deel dat ik tot op heden alleen heb laten zien aan de mensen die heel dicht bij me staan. En die vinden het al zweverig, dus wat zal een ander er dan wel niet van vinden? Maar ook dat deel hoort bij mij en mijn hoog gevoeligheid en mijn intuïtie zijn van groot belang in het werk dat ik doe. Ik zal dus gewoon met de billen bloot moeten.
Wat houdt mijn spirituele deel dan in? Mijn intuïtie en (voor)gevoelens die me door de jaren heen al veel verteld hebben, wat uit is gekomen. Of het geloof in de vele tekens die ik heb mogen ontvangen de afgelopen jaren. En sinds ik een aantal jaar geleden weer volledig in contact ben met mijn intuïtie het vaak lukt om foto’s te ‘lezen’. Als ik de ogen van iemand op een foto zie, voel ik regelmatig dingen over die persoon.
Voelen
Ik heb de afgelopen tijd gebruikt om vooral veel te voelen, het verdriet om mijn zusje en mijn angst om afgewezen te worden om mijn geloof en spiritualiteit en nu daardoor kan ik nu de angst en onzekerheid loslaten en achterlaten in 2021. Ik ga het nieuwe jaar dan ook in vol goede moed met kracht, vertrouwen en rust. Dit is wie ik ben en daar ben ik trots op. Op naar een nieuw begin. Wat mag jij loslaten en wat neem jij mee naar 2022?
Wat wil jij loslaten en neem jij mee naar 2022? Je kunt ervoor kiezen om gelukkig te zijn.
.